به گزارش مشرق، درحالی‌که مذاکرات ایران و 5+1 برای رسیدن به توافق برجام برای یک هفته دیگر تمدید شده است و به عبارتی در وقت اضافه مذاکرات به سر می‌بریم روز چهارشنبه 10 تیرماه 1394 خبرنگاری از وزیر دفاع امریکا در خصوص مواضع پیشین پنتاگون در قبال برنامه هسته‌ای ایران و به‌خصوص گفته‌های مقامات وقت وزارت دفاع آمریکا در سال 1388 مبنی بر حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران سؤال کرد آیا حالا که در حال گفت‌وگو با ایران هستید، هنوز هم همان مواضع را دارید؟ کارتر پاسخ داد: «هنوز ابزار اقدام نظامی علیه تأسیسات هسته‌ای ایران را به دستور باراک اوباما حفظ کرده‌ایم. البته جان کری هم در حال مذاکره است ولی می‌دانیم که توافق نکردن بهتر از امضای توافق بد است» کارتر افزود: «هنوز گزینه نظامی را روی میز نگه‌داشته‌ایم و می‌دانیم که حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران، باعث به عقب رانده شدن برنامه هسته‌ای ایران می‌شود ولی ایران خواهد توانست این تأسیسات را بازسازی کند.» ژنرال دمپسی رییس ستاد مشترک آمریکا نیز در ادامه و در تأیید سخنان مافوق خود گفت: «همیشه گزینه نظامی را حفظ می‌کنیم.»
طرف آمریکایی به‌خوبی واقف است که نیاز آمریکا به این مذاکرات اگر بیش از ایران باشد، کمتر از ایران نیست، بنابراین عدم وصول به توافق بیش از آنکه به ضرر ایران باشد، منافع امریکا را تهدید خواهد کرد لاجرم ایران اسلامی اصراری به توافق به هر قیمتی ندارد و تلاش دارد که به یک توافق خوب دست یابد و چنانچه به دلیل زیاده‌خواهی طرف غربی، توافق حاصل نشود گزینه‌های پیش روی ایران بسیار بیشتر از طرف آمریکایی خواهد بود. این مسئله نه یک شعار تبلیغاتی بلکه واقعیتی است که حتی رییس‌جمهور آمریکا نیز به آن اذعان دارد. اوباما در برابر مخالفت و انتقادات داخلی در خصوص استفاده از مذاکرات به‌جای ادامه سیاست تحریم و یا تهدید نظامی، گزینه مذاکره با ایران را مطلوب‌ترین انتخاب آمریکا اعلام کرده و اعلام داشته بود که ادامه تحریم‌ها برای امریکا و غرب ناممکن و باعث فروریختن تحریم‌ها می‌گردید و در خصوص تهاجم نظامی، گزینه تهدید سوریه و حتی اعلام ساعت «سین» و سپس عقب‌نشینی از این اقدام که درواقع حکایت از ناتوانی آمریکا در ائتلاف‌سازی علیه سوریه بود؛ نشان داد آمریکا از اقدام نظامی عاجز است و حال آنکه وضعیت سوریه اصولاً قابل مقایسه با وضعیت ایران با این سطح از آمادگی و بنیه دفاعی و نظامی، شرایط جمعیتی، وضعیتی ژئوپلیتیکی و... نیست. با این تفاسیر، سخن وزیر دفاع آمریکا بیش از آنکه باعث ترس و رعب طرف ایرانی شود، باعث خواهد در صورت عدم نیل به توافق نهایی، دلایل افراد بی‌طرف برای یافتن مقصر، بیش از آنکه به سمت ایران سوق پیدا کند، طرف آمریکایی را عامل شکست مذاکرات بداند.
آنچه ذکر شد یک‌سوی ماجرا است اما از سوی دیگر باید به این مقام آمریکایی متذکر شد که دوران بزن و دررو تمام شده است. آمریکا اگر جرئت و قدرت استفاده از توان نظامی را داشت، با التماس و فرستادن واسطه، از ایران خواهش و تمنا نمی‌کرد که به میز مذاکره قدم بگذارد. طرف آمریکایی بیش از هر کس دیگر از تهی بودن این تهدیدات آگاهی دارد و می‌داند این لفاظی‌ها هیچ‌گاه قدرت اجرایی شدن نخواهد داشت. بااین‌حال اگر طرف آمریکایی با اشتباه محاسباتی، برای استفاده از گزینه نظامی گام بردارد، خود را در معرکه‌ای وارد کرده که خروج از آن غیرممکن خواهد بود. نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران و مقامات نظامی کشورمان بارها پاسخ تهدیدات نظامی طرف آمریکایی را داده‌اند و به نظر می‌رسد دیگر دلیلی برای تکرار آنچه قبلاً به‌طور رسمی اعلام کرده‌اند نمی‌بینند و تنها آماده‌اند که اگر لازم شد، گفته‌های خود را در میدان عمل به‌طرف آمریکایی اثبات نمایند.
